Terug In New York

Langzaam opende de jongen zijn ogen. Het felle licht van de trein, deed zijn ogen tranen. Hij keek rondom zich. Was hij inslaap gevallen? Meteen sprong hij recht, hopend dat hij niet te ver was gereden. Net toen hij naar de voorste wagon wou stappen en aan de conducteur wou gaan vragen of ze al voorbij New York waren, kondigde de conducteur het aan via de luidsprekers in de trein. 'Volgende halte: New York City.' Opgelucht haalde de jongen adem en ontspande. Hij liep terug naar de stoel waar hij had opgezeten en greep de zak die daar op de grond stond en hing die over één schouder. De trein vertraagde... Langzaam stapte de jongen naar de deur en toen de trein stilstond en de deuren opengingen stapte hij uit terwijl hij ondertussen de lucht diep inademde. Het was zalig weer terug te zijn... Channing keek rondom hem heen in de subway en zag niet meteen bekende gezichten, maar wel zag hij gezichten die vol afschuw naar hem keken. Channing was de leider van The Dark Side Gang. De meest gevreesde gang van NY. Een grijns verscheen op Channings gezicht toen hij zag dat sommigen hun mobieltje bovenhaalden en begonnen te sms'en. Ze sms'ten dat Channing terug was, en eens dat de ronde deed zou het niet lang duren voor heel de stad het wist. Channing bewoog richting de trappen. De verf aan de muren was volgespoten met graffiti. Er was niet veel veranderd. Na een tijdje stond Channing weer in het daglicht en vloog er meteen iemand om zijn hals. 'Chan!!! Eindelijk!' Riep het meisje die Channing een natte zoen op zijn wang gaf. Channing keek het meisje aan en glimlachte. "Hey meid. Long time no see! (Lange tijd niet gezien!)" Hij knuffelde het meisje en liep dan verder. "Ik spreek je nog ik moet eerst een paar dingen doen oke?" Zei hij en liep verder het meisje teleurgesteld achter zich latend. Na een paar meter stappen had hij iemand in de gaten die ooit bij hem had gezeten in de groep maar die hem had verraden. De woede kwam weer even op, maar Channing besloot om het nu even te negeren en liep verder...

Het tikken van Kristen's hakken op de smerige grond van de metro overstemde het geluid van de rondzoefende metro's nauwlijks toen de actrice de overvolle metro uitstapte. Dat ging ze dus niet snel meer doen! Over beter gezegd; helemaal nooit meer. Haar mondhoeken schoten een tikje omhoog die haar gezicht een vrolijke uitstraling gaf. Haar bruine haar balanceerde op en langs haar schouders terwijl ze liep en vormden een lijst rondom haar gezicht. Flits..! Niet weer hé. Kristen zuchtte zachtjes en probeerde niet te letten op de papparazi die foto's aan het maken was van haar. Inmiddels was ze er wel redelijk aan gewend maar het voelde alsof je continu bespiet werd. Kristen veegde met haar hand een bruine haarlok voor haar gezicht weg en keek kort om zich heen. Echter zag ze niet veel meer dan een dringende mensenmassa en met graffiti bespoten muren die in de metro stations in New York kenmerkend waren. Kristen besloot om maar met de mensenmassa mee naar buiten te lopen aangezien ze niet van plan was in nog een metro te stappen en ze vandaag verder niet veel te doen had. Ze negeerde de mensen die tegen haar begonnen te praten. Waarschijnlijk hadden ze haar nu pas gezien. Kristen glimlachte naar hen waarna ze doorliep. Plotseling botste ze tegen iets aan. Enkele stappen werd ze achteruit geduwd waardoor ze haar evenwicht leek te verliezen...

De bots was een verassing en totaal onverwachts. Channing draaide zich kwaad om en keek in de richting van Kristen die op haar hakken stond te balanceren. Meteen verdween de kwade blik van Channings gezicht en nam hij de jonge dame vast bij haar pols en hield haar recht. "Nou nou, je hoeft niet voor me te vallen hoor." Zei hij voor de grap en glimlachte even. Channing was dan mischien wel een badguy maar tegen damens was hij een lieve jongeman die bereid was elke dame te helpen. Bij jongens was dat een ander verhaal, al was hij bi. Channing merkte de mensenmassa die achter Kirsten aanzat en een lachje verscheen op zijn lippen. De paparazzi had nog niet geweten dat hij terug was maar dat veranderde nu natuurlijk. Toen de paparazzi channing opmerkte cirkelde ze net zo rond hem als Kirsten. ééntje vroeg: "Channing is zij je nieuwe vlam?" Channing gromde het weg en keek Kirsten aan. "Ik denk dat het best is als we hier weg gaan." Zei hij tegen haar en stapte verder na nog een kwade blik op de paparazzi. Na een beetje stappen zei hij uiteindelijk tegen Kirsten. "Wel de paparazzi verklapte dat je beroemd ben. Neem me niet kwalijk maar ik heb nog nooit van je gehoord of gezien. Dus breng me alstublieft op de hoogte. Ik ben nieuwsgierig." Zei hij tegen Kirsten met een lachje en een korte blik op haar gezicht. Hij keek weer voor zich en de zon die was ondergegaan -De zon ging altijd vroeg onder in de winter wat echt vervelend was- had plaatsgemaakt voor de sterrenhemel, ook al zag je hier niet veel sterren omdat de straten te verlicht waren. Channing hoestte even en knikte even naar een jongen die voorbij liep.

Kristen keek ietwat verbaasd op toen iemand haar pols beet pakte zodat ze niet viel en haar redde van de roddelbladen. ,,Uhm... Bedankt,'' mompelde Kristen waarna ze lichtjes glimlachte en met haar hand alweer een lok bruin haar uit haar gezicht wegveegde. ,,Nou nou, je hoeft niet voor me te vallen hoor.'' zei de jonge vent. Kristen draaide haar hoofd glimlachend weg van de jongen bij het horen van zijn opmerking. Dat deed ze wel vaker, waarom wist ze zelf eigenlijk ook niet. Het was meer een soort van gewoonte geworden. Intussen had de paparazzi een muur om haar en de jongen gevormd. Camera's leken uit het niets te verschijnen en het luide gepraat en gevraag om antwoorden van de paparazzi zorgden voor een drukke omgeving waardoor ze de jongen bijna niet meer kon verstaan. ,,Channing is zij je nieuwe vlam?'' leek een van de paparazzi te vragen. Kristen trok een wenkbrauw kort op waarna er duidelijk meerdere vragen kwamen die over Channings liefdesleven gingen. Helaas, werd zijzelf ook bestookt met vragen. Voordat ze ook maar zelf een weg door de paparazzi heen kon banen ging Channing haar al voor. Kristen volgde hem blindelings aangezien ze niet het idee had dat de paparazzi voor haar uit de weg ging. Channing zag er namelijk wel iets 'gevaarlijker' uit dan zij en ze hield er dus echt niet van om zich door dringende mensenmassa's te wurmen... Voordat ze het zelf doorhad vloog de tijd voorbij en waren zij en Channing eindelijk buiten het bereik van de paparazzi en stonden ze buiten op de straten van New York. ,,Waar zal ik beginnen?'' Kristen liet kort een glimlachje zien waarna ze haar mond weer opende om zijn vraag te beantwoorden. ,,Eh... Ik ben Kristen Stewart en ben actrice. Ik doe vooral Thrillers en dramafilms.'' - even dacht ze na - ,,Ken je Twilight, The Runaways of Welcome to the Rileys en is het genoeg informatie?'' vroef ze aan Channing waarna ze hem met een geïnteresseerde blik in haar ogen aankeek. Op haar gezicht verscheen een glimlach waarna haar ogen even naar de donkere hemel schoten en weer terug naar Channing.,,En jij bent..?'' Ze wist door de paparazzi dat hij Channing heette, maar wat hij deed of waar hij vandaan kwam wist ze niet. Echter wist ze enkel zijn naam. Ze had zelfs niet eens geweten dat hij beroemd was als de paparazzi zijn naam niet kende en hij precies wist hoe hij kon ontsnappen aan de irritante vragen van de paparazzi. Kristen haalde een hand door haar bruine haar waarna ze weer naar Channing keek. Hij zag er niet bepaald 'lief' uit, meer een badboy of iets in die richting. Ze fronste haar wenkbrauwen iets waarna haar blik verzachtte. Misschien was hij een goede badboy..?

'Waar zal ik beginnen?' Vroeg Kristen en Channing keek haar aan en glimlachte. 'Eh... Ik ben Kristen Stewart en ben actrice. Ik doe vooral Thrillers en dramafilms.' En dacht vervolgens even na. 'Ken je Twilight, The Runaways of Welcome to the Rileys en is het genoeg informatie?' Channing dacht even na en wou net wat gaan zeggen wanneer Kristen vroeg wie hij was. Channing keek voor zich en zuchtte even. “Wel… Eerst en vooral, ja, het is genoeg informatie.” En hij knipoogde even naar Kristen. “Aangenaam Kristen. Mijn naam is Channing Tatum. Ik ben een danser en acteur. Ik dans in clips mee van onder andere Ciara, Samantha Jade en nog een paar en ik heb al meegespeeld in Step Up 1 & 2, Coach Carter, G.I. Joe en Fighting en nog vele anderen. Daarnaast ben ik ook model en ben ik de leider van de Dark Side Gang. Als je hier in New York City blijft, leer je de naam wel kennen.” Zei hij grijnzend en keek even kort naar haar. Er viel even een stilte en wachtte af. Plots bleef Channing staan en keek naar iets dat Kristen nog niet had gezien. Het volgende gebeurde allemaal in wat een flits van een seconde leek te zijn. Channing bukte zich, nam het hand van Kristen vast en trok haar mee een steegje in. Op de moment dat hij Kristen wegtrok klonk er een schot. “Sommigen willen me dood… The Dark Side Gang is niet echt de meest geliefde gang van NYC” Hij keek Kristen aan. ”Ben je in orde?” Vroeg hij bezorgd en keek naar het einde van het steegje om te kijken of er iemand kwam. Er kwam inderdaad iemand. Channing stond recht en verstopte Kristen naast een stapel dozen. De jongen die had geschoten kwam richting Channing en haalde zijn revolver weer boven. 'Het was een grootte fout weer naar New York City te komen Channing.’ Channing keek de jongen aan en zweeg. Na een tijd zei hij: “Wel je hebt ons dus inderdaad verraden. De DSG heeft een leider nodig, en hun leider is terug, daar mee is het verhaal gedaan.” Channing zweeg weer en stapte op de jongen af. Razendsnel sloeg Channing de revolver uit de hand van de jongen en sloeg deze tegen zijn slaap. De jongen viel ter plekke bewusteloos neer. Channing rende weer naar Kristen. [color=red]“Ben je oke?”[/color]…

,,Aangenaam Kristen. Mijn naam is Channing Tatum. Ik ben een danser en acteur. Ik dans in clips mee van onder andere Ciara, Samantha Jade en nog een paar en ik heb al meegespeeld in Step Up 1 & 2, Coach Carter, G.I. Joe en Fighting en nog vele anderen. Daarnaast ben ik ook model en ben ik de leider van de Dark Side Gang. Als je hier in New York City blijft, leer je de naam wel kennen'' Kristen keek hem enkele seconden met een opgetogen blik in haar ogen aan waarna ze naar hem knikte als teken dat ze hem begreep. Echter was een ding haar nog een raadsel: de Dark Side Gang. Was Channing een of andere badguy? Kristen slikte waarna ze aarzelend naar hem opkeek. Hij leek het niet als grapje bedoeld te hebben tenzij zij een of andere clue mistte. Bij het zien van zijn grijnzende gezicht lachte Kristen zwakjes. ,,Hopelijk ben je niet te slecht?'' grapte ze waarna ze met haar hand door haar haren ging en een haar plukje achter haar oor stak. Kort bekeek ze hem waaruit ze opmaakte dat hij niet helemaal slecht kon zijn, afgezien van zijn kleding... Het ontging Kristen niet dat Channing langs haar heen leek te kijken. Nieuwsgierig draaide zij zich om. Haar ogen doorzochten snel de omgeving maar voordat ze kon beseffen dat ze een jongen zag met een of ander vuurwapen in zijn hand. Kristen verstijfde en haar hard leek een fractie van een seconde stil te staan, maar werd aan haar hand beetgegrepen. Instinctief pakte ze de hand beet terwijl ze mee rende met Channing een verlaten steeg in. ,,Wie was...'' Haar zin kon niet afgemaakt worden door het geluid van een schot van een vuurwapen. Al haar spieren verstijfden en haar ogen waren groot van schrik. Ze wilde wegrennen, vluchten maar om de een of andere reden kon ze zich daarzelf niet toe zetten. ,,Sommigen willen me dood… The Dark Side Gang is niet echt de meest geliefde gang van NYC.” Kristen draaide haar hoofd met een ruk naar hem toe. ,,Had je dat niet eerder kunnen zeggen? We waren bijna vermoord..!'' Hoe graag ze ook had gewild dat haar worden hard en vijandig klonken, klonken haaar woorden eerder kwetsbaar en ja; bang. Kristen keek Channing onbegrijpend aan. Hoe had ze ooit in deze situatie verzeild kunnen raken? ,,Ben je in orde?'' vroeg Channing bezorgd. Kristen knikte zonder in staat te zijn haar knikken met een woord te bevestigen. Haar hart ging als een razende tekeer, zeker nu zij zich niet veilig voelde... Plotseling werd ze achter een stel natte, kartonnen doze gedumpd. Ze stribbelde niet tegen en hield zich stil. Snel griste ze haar mobiel uit haar handtas waarna ze een snelle blik op Channing en de jongen wierp. Hledhaftig had Channing de revolver uit de handen van de idioot geslagen en sloeg hij de jongen op zij slaap. Op dat moment wilde Kristen het alarmnummer intoetsen. Haar handen beefden... De mobiele telefoon viel op de grond waardoor het achterkantje ervan losschoot. ,,Shit!'' mompelde Kristen waarna ze zich bukte en de twee delen van haar mobiel bij elkaar raapten. ,,Ben je oke?'' Kristen keek op en knikte waarna ze weer snel opstond en Channing bij zijn arm pakte. ,,We moeten hier weg.'' fluisterde ze waarna ze hem met haar meetrok. Haar hart bonsde nog steeds hard en haar hand trilde. Even dacht ze niet na, zij en Channing moestten hier zo snel mogelijk weg voordat er een het ziekenhuis in zou belanden. Eenmaal twee straten verder en de steeg uit hield Kristen haar snelle looppas iets in zodat ze op een normaal tempo liep en liet ze Channings hand los. Ze ademde zwaar uit. ,,Zijn er nog meer mensen die je... Eh, haten?'' vroeg Kristen voorzichtig aan hem waarna ze hem aankeek...

Door de hele heisa met de geweerschoten enzo was Channing helemaal vergeten dat hij bij Kristen was. UIteindelijk bracht haar vraag hem weer terug bij de werkelijkheid. ,,Zijn er nog meer mensen die je... Eh, haten?'' Vroeg ze. Channing keek in de ogen die in de zijne keken en keek na een poos weg. "Ik ben laat ons zeggen, de meest bekendste mens hier in New York.... Dat heeft positieve kanten, maar zoals je hebt gemerkt ook negatieve kanten. Er zijn er zeker nog wel een paar die me dood willen, en het zou me niet verbazen dat dat aantal hoger licht dan diegene die me degelijk graag hebben." Even glimlachte hij. "Weet je, eigenlijk ben ik nog niet zo een slecht persoon. Maar doordat ik de leider ben van de DarkSIdeGang, beoordelen mensen mij meestal voor ze me degelijk kennen. Ik ben dan misschien niet echt een van de tofste, ik kan misschien soms wel gewelddadig zijn maar eens ik mensen ken, valt dat mee. Tenzij het echt van die slijmballen zijn en van die mesnen die alles doen wat je zegt... Maar ik stop nu met zagen..." Channing zweeg en keek Kristen aan. In zijn blik kon je werkelijk zien dat hij eigenlijk vanbuiten een ruwe bolster was, maar dat hij vanbinnen toch respect voor andere mensen kon hebben. Ergens diep vanbinnen in hem, lag toch nog iets goed. ZIjn uitdrukking veranderde naar een waaruit je kon afleiden dat hij spijt had dat hij Kristen in gevaar had gebracht. "Het spijt me dat je dat moest meemaken trouwens..." Zei hij zacht en veegde wat bloed van Kristen's wenkbrauwen.

(flutpost)

Kristen keek met een bedachtzame blik naar Channing terwijl hij praatte. Ze kon het niet geloven dat Channing een van de meest gehate personen in heel NYC kon zijn. Niet nu ze hem een beetje kende, hij was namelijk wel aardig. Althans, dat leek zo in Kristen's ogen. Na een tijdje zuchtte ze, niet wetend wat ze moest zeggen tegen de jongen voor haar. Hij werd dus door nog meer mensen gehaat dan enkel de gast die hij zonet bewusteloos had geslagen. Kristen rilde kort. ,,Ik geloof niet dat je slecht bent. Zelfs niet als je de leider bent van een ''slechte'' gang.'' zei Kristen na een tijdje op een fluisterende toon tegen Channing. Haar stem klonk oprecht waarna ze haar hand iets ophief en die voorzichtig op Channing's bovenarm plaatste. Na een tijdje trok ze haar hand terug maar bleef in zijn ogen keken. Tja, van buiten zag hij er niet echt lief uit maar de blik in zijn ogen verraadde dat hij toch respect voor mensen opbracht. Kristen glimlachte eventjes naar hem totdat zijn blik veranderde naar iets dat leek op spijt. Waarover wist ze niet. Ergens wilde ze het vragen zodat ze hem kon helpen maar ze kon enkele seconden niets uitbrengen door zijn woorden die volgden... ,,Het spijt me dat je dat moest meemaken trouwens..." Kristen's hart haperde even door de zachte woorden die haar van haar stuk brachten waarna ze licht schudde met haar hoofd. Hij moest dit iedere dag of zoiets mee maken want hij leek er niet van op te kijken, en dan verontschuldigde uitgerekend hij zich? Kristen haalde diep adem waarna ze naar hem opkeek met haar groene ogen. Voor een moment keek ze in de zijne. ,,Jij kon er niets aan doen,'' zei ze tegen hem. Iets dat ze meende aangezien hij zelf er ook weinig aan kon doen dat sommigen hem dood wensten. ,,En we leven nog.'' plakte ze er zachtjes aanvast waarna ze hem een betekenisvolle blik in haar ogen schonk. Ze hoefde geen verontschuldigen te horen voor iets waaraan ze beide weinig konden doen, ze was allang blij dat zij en Channing niet geraakt waren. Door zijn aanraking schrok Kristen op uit haar gedachten. Zijn huid voelde warm en aangenaam aan op haar huid toen hij iets van haar wenkbrauwen veegde. Tot haar verbazing zag ze dat hij bloed van haar gezicht veegde. Instinctief schoten haar eigen hand naar haar gezicht waarbij ze haar vingertoppen over haar wang liet gaan. Gelukkig zat er niet veel bloed op haar gezicht. Althans zo voelde het. Kristen bekeek haar vingertoppen nauwkeurig waar ze wat bloed op zag zitten. Kristen slikte en keek naar Channing. Zijn gezicht was ook licht bedekt met een laagje bloed. Zonder na te denken schoot haar eigen hand naar zijn wang waar ze wat bloed wegveegde. ,,Zullen we naar mijn huis?'' vroeg ze aan Channing toen ze haar hand weer had terug getrokken. Ze verwachtte dat hij met haar zou instemmen dus keek ze even rond waaruit ze opmerkte dat ze de weg vanaf hier niet wist. Ze draaide zich weer naar de jongen toe. ,,Weet je eigenlijk waar we nu zijn?'' vroeg ze aan hem in de hoop dat ze dan wist hoe ze zouden moeten lopen om bij haar huis te komen...

‘Ik geloof niet dat je slecht bent. Zelfs niet als je de leider bent van een ''slechte'' gang.' Zei Kristen tegen Channing, en Channing zijn gezicht fleurde bijna helemaal op. Kristen haar stem klonk oprecht en even schrok channing van de hand die zich op zijn bovenarm vestigde. Toen ze de hand terug trok bleven ze in elkaars ogen kijken, en even leek het alsof er een chemistry was tussen beiden. ‘Jij kon er niets aan doen. En we leven nog.' Zei ze tegen hem. Channing schudde zijn hoofd. “Wel moest ik andere mensen het leven minder zuur maken, dan zouden er sowieso al minder mensen zijn die me dood zouden willen...” Zei hij hard op. Channing sloot zijn ogen even toen hij de aanraking op zijn wang voelde. Hij opende zijn ogen en keek Kristen aan, die blijkbaar wat bloed van zijn wang veegde. Hij opende zijn mond om iets te zeggen maar er kwam geen geluid uit. Kristen trok haar hand terug. ‘Zullen we naar mijn huis?' Vroeg Kristen onverwachts. Channing aarzelde even. Uiteindelijk zei hij: “Ja, oke is goed voor mij hoor.” Channing glimlachte en wachtte op Kristen om te vertrekken. ‘Weet je eigenlijk waar we nu zijn?' vroeg Kristen. Channing lachte even. “euhmm… even kijken. We zijn nu op 5th Avenue… Iets verder is Elmstreet… Ja, ik weet waar we zijn. Maar ik weet wel niet waar we naar toe moeten dus moet jij me wel een beetje helpen hoor.” Zei hij tegen Kristen. Channing keek rond zich heen en sprong plots achter een vuilbak. “Paparazzi!” Waarschuwde hij Kristen. Channing wachtte tot dat de zwarte wagen voorbij was en kwam dan weer tevoorschijn. Hij keek Kristen aan. ”Als ze me zo in deze staat zouden hebben gezien… Ik zou niet willen weten wat er dan morgen in de boekjes stond.” Zei hij grappig. Een verwonderde blik verscheen in zijn ogen. De zon kwam op. “Nu al? Hebben we dan echt de hele nacht liggen lopen en stappen?” Vroeg hij zichzelf hardop af. Hij keek naar Kristen: “Wel, de tijd vliegt met jou in ieder geval voorbij.” Zei hij op de een of andere manier charmant en warm. Hij nam Kristen haar hand vast en stapte met haar naar rechts, langst de huizen. “Ik hoop dat we de juiste kant opgaan dus zeg me maar snel waar je moet zijn anders gaan we misschien nog verkeerd.”

(Sorry even geen inspiratie)

Kristen negeerde zijn woorden toen Channing haar leek tegen te spreken. Ze geloofde als nog niet dat hij er veel aan had kunnen doen ook al was de kans kleiner geweest als ze niet met hem mee was gegaan. Maar ze had er geen spijt van... Nauwlijks hoorbaar zuchtte Kristen waarna ze haar ogen weer op Channing richtte. Hij leek iets te willen zeggen maar er kwam niets uit zijn mond. Kristen hield haar hoofd een tikje schuin, wachtend op antwoord op de vraag die ze eerder al gesteld had. De jongen leek te aarzelen. Ze beet zachtjes op haar onderlip. ,,Ja, oke is goed voor mij hoor.” hoorde ze hem antwoorden. Haar lippen krulden zich wat omhoog in een glimlach. Nee, ze was niet van plan om een wilde avond met hem te delen maar ze wilde hem de gelegenheid bieden om dat bloed van zijn gezicht af te kunnen halen. ,,Ik dacht even dat je niet meewilde.'' sprak ze tegen Channing waarna haar ogen de omgeving in zich op namen. Ergens herkende ze de drukke straat van maar ze kende New York niet zo goed dat ze altijd precies wist waar ze was. Kristen draaide zich weer naar de jongen toe. Zijn lach klonk aangenaam en deed haar glimlachen. ,,euhmm… even kijken. We zijn nu op 5th Avenue… Iets verder is Elmstreet… Ja, ik weet waar we zijn. Maar ik weet wel niet waar we naar toe moeten dus moet jij me wel een beetje helpen hoor.” vertelde hij haar. Ze knikte als teken dat ze wist waar ze nu waren. Kort dacht ze na waarna ze haar mond opende om iets tegen de jongen te zeggen. Echter was ze heel even vergeten dat ze niet in New York woonde maar in LA en in het Hilton Hotel sliep voor een tijdje net zolang totdat ze een woning gevonden had. ,,Oké, we moeten naar het Hilton Hotel. Dat is volgens mij heel dicht bij...'' vertelde Kristen Channing waarna de jongen opeens achter een vuilniscontainer sprong. Verbaasd keek ze naar hem toen ze het woord 'paparazzi' van hem ontving. Zo nonchalant mogelijk bleef ze staan in de hoop dat ze niet herkend zou worden. Gelukkig was dat ook het geval want ze hoorde en zag geen flitsen. Al snel kwam de jongen weer tevoorschijn. Kristen lachte even. Meestal sloeg ze geen acht op de paparazzi en sprong ze dus al helemaal niet achter vuilnisbakken. Ze zag het al voor zich dat er een foto van haar in een of ander tijdschrift geplaatst was waarop zij achter een vuilnisbak zat. Kristen schudde haar hoofd lichtjes terwijl ze nog even nalachte om Channing's grappige woorden. Ze wierp hem een vrolijke blik toe. Zijn ogen hadden een verwonderde blik in zich. Ietwat verbaasd schoten Kristen's ogen naar de hemel boven hen waar de zon al leek op te komen. Was het al ochtend? Eigenlijk voelde ze zich nog niet moe. ,,Wel, de tijd vliegt met jou in ieder geval voorbij.” De woorden van Channing haalde haar uit haar gedachten. Hij klonk charmant en warm. Gevleid glimlachte Kristen. ,,Geloof me, dat gevoel heb ik nou ook bij jou.'' fluisterde ze naar hem waarna ze hem in zijn ogen aankeek. Voor een moment had ze geen besef van tijd meer. Licht verward sloeg Kristen haar ogen neer. Ze voelde Channing's hand de hare pakken. Zijn huid voelde alweer warm en aangenaam tegen haar huid. Instinctief pakte ze zijn hand ook vast. Haar ogen sloegen de panden naast de weg gaande en schoten af en toe naar de jongen naast haar... Na een tijdje kwamen de twee aan bij het Hilton Hotel. De verlichting stond nog steeds aan maar de hele lobby leek uitgestorven te zijn. Ze had geen idee hoe lang ze hadden gelopen aangezien ze heel de tijd aan Channing gedacht had maar waarschijnlijk was het vroeg in de ochtend? Ze stapte naar binnen en voelde meteen het temperatuurverschil. Binnen was het veel warmer. Vrijwel direct na binnekomst wandelde Kristen naar de liften toe. ,,We moeten naar boven.'' legde ze Channing kort uit waarna ze hem de lift voorzichtig introk. Toen hij eenmaal binnen was drukte ze op een van de knopjes van haar verdieping. Kristen draaide zich naar Channing toe. ,,Ben je moe?'' vroeg ze hem met een liefe ondertoon in haar stem waarna ze hem met een nieuwsgierige blik in haar ogen aankeek...

Channing zag de nieuwsgierige blik in Kristen's ogen toen ze vroeg of hij moe was. Channing dacht even na en antwoordde: ]b]"Nee, het valt eigenlijk best goed mee. Waarom ben jij misschien moe?" [/b]EN hij glimlachte weer lief. Channing wachtte een antwoord af en deed een stap naar achter waardoor hij per ongeluk de censor van de lift kruiste waardoor de lift bleef hangen tussen twee verdiepingen in. "Verdomme!!!" Vloekte Channing en hij bonkte kwaad tegen de wand van de lift. "Wat ben ik stom!" Channing liet zich zakken tegen de wand en zat daar droog te wachten tot er iets zou gebeuren. De lift was rood met goud en met een grote spiegel aan de wand tegenover de deur. Channing stond weer echt en ging tegenover Kristen staan. "Het spij... OOOH GEWELDIG!!" Daar gingen de lichten van de lift. Channing haatte zichzelf echt hard nu. " Ik denk dat ik ongeluk breng Kristen." Zei hij weer op die grappige manier. Channing nam Kristens hand vast en voelde dat haar huid kouder was dan de zijne. Het was een aangenaam soort koude; niet het koude koude van buiten maar het gewone koude. Dat was een verschil tegenover Channing. Die had altijd zalig warme handen. Channing liet na een tijd haar handen weer los. "Wie is hier eigenlijk de man. Ik kan hier misschien iets aan doen." Channing zocht tastend in de duisternis de rechter achterhoek en toen hij daar was stak hij zijn armen in de lucht om aan het plafond te voelen. Net zoals hij verwachte klikte er na een tijd iets nar boven en Channing juichte even in zichzelf hij nam de rand van de opening vast en trok zichzelf moeiteloos het gat in.

Toen Channing in de schacht op de lift stond herinerde hij zichzelf dat hij zijn iPhone bij had. Hij nam die en gebruikte dat als licht. Hij zocht naar de automaat die was afgesprongen en na enkele ogenblikken had hij die gevonden en weer aangezet. Net als hij verwachtte zach hij een vierkant oplichten en begon het enorm te tochten.

Channing sprong weer in de lift die weer op weg naar boven was en hij legde het luik weer op zijn plaats. Hij keek Kristen aan. "Zie zo. Opgelost!" En hij glimlachte charmant. De deur opende en Channing stapte uit. "Hier?"...